Dun, Dunner, Dunst door de broek

Het is gek hoe je langzaam je grenzen verlegt. Wat een kick hadden we de eerste dag toen we die Grizzly op een metertje of 20 van ons vandaan hadden .. Hartkloppingen, adrenaline stoten noem maar op. Dat was slechts 2 dagen geleden … Maar na vandaag giert de adrenaline me nu, al lang terug op de hotelkamer, giert de adrenaline me nog steeds door het lijf …

Vannacht hebben een hele tijd de wolven rond het dorp gehuild. Sommige locals zeggen dat dit komt doordat Cam (kleinzoon van de schipper gisteren) ze met zijn wolvenimitatie heeft opgehitst, anderen zeggen dat t komt omdat de wolven merken dat er een man of 40 uit het dorp op een camping trip zijn, en het dorpje daarom uitgestorven lijkt.

Geen idee waarom, maar ik geloof best er van beide kanten wat inzit.

Wij hebben in ieder geval prima geslapen.

Vandaag gaan we naar een andere rivier monding, een vrij grote, en een smal beekje in het donkere bos. Mooi, we zien er naar uit.

Eerst het donkere bos. Vandaag ook een tweetal nieuwe duitse gasten mee die gister aangekomen zijn. Met onze gidsen Charles en Rye, en Moose en kleinzoon gaan we weer op de boot, richting donkere bos. Het heeft een naam maar die ben ik vergeten. Hier zagen we vorig jaar de witte spirit beer tot twee maal toe.

Wie weet.

De tocht ernaar toe gaat bij vlagen door wat dikkere mist, maar da’s appeltje eitje voor Moose die ons er behendig doorstuurt op volle snelheid.

Dit is echt tropisch regenwoud waar we in gedumpt worden. Als je van de boot komt is het net alsof je de watersnelweg verlaat, je stapt op de rotsen uit en komt vervolgens terecht in een muur van groen. Na twee stappen zie je alleen nog maar bomen, planten in alle bruin en groen schakeringen. Via een wat zompig pad gaan we slingerend omhoog. Meteen al redelijk verse berenpoep in verschillende hoeveelheden en maten, en ook diverse uitgegraven en ontwortelde planten waar ons knuffelige vrienden dol op schijnen te zijn. Onderweg een honderden jaren oude cedar tree. De vader van het bos. Rye kan er met passie over vertellen en bied iedereen de ruimte om even persoonlijk met de boom in gesprek te gaan. Kan je om grinnekken maar hier doe je dat op de een of andere manier niet. Als je zo’n joekel ziet, zeker een meter of 8 in omtrek, waar als je goed kijk gewoon andere soorten bomen en planten uit groeien, dan krijg je inderdaad een heleboel ontzag, of respect of wat dan ook. Gewoon erg bijzonder en heel mooi.

Na de bomenknuffel verder naar een mooie uitkijk spot waar twee takken van het riviertje samen komen. Diverse ‘kill’ in de vorm van delen rottende vis her en der op de rotsen, maar geen beren. Wel een zeearend die druk aan het vissen is en recht voor ons even zijn vleugels moet drogen. Ook wat andere vogeltjes en geluidmakers die we niet echt kunnen plaatsen maar verder is het stil. Oorverdovend stil. De thermoskan met koffie komt uit de waterdichte rugzak en we nestelen ons. Behaaglijk.

Er komt echter niets door of uit de rivier of struiken en we besluiten de missie af te breken, en naar de riviermonding te gaan verderop.

So we say, so we do. Sorry peanut butter.

We kunnen niet met zijn allen in de rubberboot om ons aan land te brengen dit keer dus we gaan in 2 groepen. Eerst Ef en Breg met de duitsers en twee gidsen. Dat duurt effe want stroming en tij zijn vrij sterk en uitstappen lijkt een makkie in de verte maar al dat groene gras dat we zien is verraderlijk zompig en doortrokken met diepe geulen waar je tot je nek toe in verdwijnt.

We zien het bootje terug komen voor ons en tegelijkertijd horen we over de radio van een van de gidsen dat er een beer is. Onze kids en duitsers zijn inderdaad wat nauw gegroepeerd en kijken allemaal stram naar 1 punt. Oh jee. Als dat maar goed gaat, in welke staat treffen we dadelijk ons kroost aan …

Kaat, ik en de veearts jumpen in het bootje en manen de captain tot spoed. Ook wij worden dan eindelijk in het hoge moeras gras afgeleverd maar het blijkt nog zeker een honderd meter tot het stramme groepje. En dat valt vies tegen. Het tij is nog steeds aan het opkomen. Dat hebben die kinderen van mij niet in de gaten en als ik door het water en gras naar ze toe gezigzagt kom stuit ik op een diepe geul. Kaat en dierenarts hebben een ander pad gevolgd, en staan verderop voor die zelfde geul. Dat wordt een klus. Woest gebaren breg en effie dat ik op de beste oversteek plek sta en dat ik gewoon door die geul kan. Heb mijn kniehoge rubberlaarzen aan maar slechts een centimetertje blijft boven t water. Met mijn go pro camera en andere om mijn nek volg ik hun aanwijzingen en lig even later languit op mijn snufferd, en tot mijn middel in het water. Fijn, kinderen.

Maar ach, er is een beer en we zijn weer samen. Ik klots en zomp naar ze toe en ze wijzen me naar de bruine massa verderop die door het hoge gras maar net zichtbaar is. Zijn rug en kenmerkende ‘hump’ op zijn schouders zijn goed zichtbaar. Het beest scharrelt op n meter of 60-70 bij ons vandaan. Komt langzaam onze kant op. Wij maken dus al preventief ruimte op aanwijzing van gids Charles. Ondertussen zijn ook Kaat en de dierenarts over de greppel geholpen, met veel tillen droog gebleven, en staan we allemaal gezellig bij elkaar een ‘pod’ eenheid te wezen ; beer laten denken dat we 1 massa zijn waar niet mee te spotten valt. Jaja.

Onze beer blijkt een mannetje, nog niet reusachtig maar wel ontzagwekkend fit en groot. Hij lijkt met een boog om ons heen te lopen, metertje of 40 nu. We zien m echter niet supergoed want hij loopt maar te eten en te knagen aan de gras met zijn kop naar beneden. Op een gegeven moment is ie ons duidelijk aan het besnuiven ; hij gooit zijn kop omhoog en draait er wat mee rond. We zijn duidelijk gezien en ingeschat. Hij vervolgt zijn weg. Wij ondertussen zijn druk doende fotos en film te schieten. Probleem is echter dat je z’n kop niet goed ziet, dus fotos maken is moeilijk. We filmen, we wisselen met fotocamera en zo gaat dat een tijdje door. Opeens draait onze beer zich echter recht in onze richting. Kauwend en wroetend komt ie nu in een rechte lijn op ons af. Opeens is het kauwen en wroeten opgehouden, en gaat zijn kop omhoog en versnelt ie zijn tred. Een metertje of 15 nu…. Onze gids Rye met de berenspray op zijn zij stelt zich met borst en baard vooruit voor ons op en gebaart dat we achter m moeten staan. Goed joh ! Doen we graag …

Kaat gaat een stapje verder en hurkt achter de omgevallen boom waar we rondom staan. Zij denkt ; ja jullie staan allemaal in je camouflage groen en zwart, en ik sta hier in mijn knalblauwe jasje en oranje rugzakkie, dat ziet die beer natuurlijk als eerste .. en ze duikt laag. Het groot en stevig in groepsverband wordt er echter niet minder om. Ik wissel snel mijn video camera voor de foto camera want goh wat is dat beest nu dichtbij en wat een gave foto gaat dat worden, als ie ineens met twee drie sprongen voortwaarts stormt met een ingehouden grouw. ‘NO’ brult Rye met uitgestoken hand, en t beest blijft staan… dit geloof je echt niet en is gewoon niet met woorden te beschrijven. Gelukkig ben ik al vanaf mijn middel zijknat dus hoef ik me daar geen zorgen over te maken maar sjezus wat gebeurt hier. Die beer, staat nu gewoon op een kleine 10 meter van ons af, ietwat verwonderd door de brul, en geirriteerd snuivend en hinkend op zijn poten. Rye commandeert ons om klaar te zijn voor een ‘groepsyel’ als ie nog dichter bij komt en heeft de pepperspray in zijn hand voor zich. Even voor de goede orde, met ‘groepsyel’ wordt dat niet bedoeld iets van ‘.. drie hoeraatjes voor de tegenstander, scheidsrechter en onszelf hoera hoera hoera’ en zo, maar een groepsBRUL.

Die hoeven we echter niet te slaken, de beer doet een paar stappen op zij, en gaat gewoon weer verder met kauwen en wroeten in het gras, alsof ie zeggen wil, ‘jullie zijn echt niet interessant .. sukkels..’ En langzaam loopt ie voor ons langs. Het greppeltje waar ik net bijna in verzopen ben neemt ie met een schrikwekkend soepele sprong (daar vliegt zo’n 600 kilo door de lucht zeg maar ..) en langzaam verdwijnt ie verderop.

We donderen zo’n beetje allemaal om van ongeloof .. kaat komt vanachter de boom omhoog gekropen .. en daar staan we dan…

Is dit net ECHT gebeurd ?! Wauw. Auw. Oh mijn hemel. Absurd dit. Wat een enorme kick en wat een ervaring.

Ook Rye geeft toe dat ie wel even strak stond zeg maar, maar legt vervolgens uit dat we hier gewoon te maken hadden met een wat puberaal, opgeschoten beer die het nodig vond om ons even te ‘checken’, want we zijn per slot van rekening in zijn ‘hood’. Een bluff charge heet zo’n aanval die in ca 99% van de gevallen een bluff charge is, zolang je maar blijft staan. Ga je rennen dan ben je de lul, denkt ie dat je prooi bent. Dat zijn we niet en hebben we duidelijk gemaakt. Wat een kick zeg..

Niemand hoeft uiteindelijk een schone onderbroek en als de beer een 200 meter verderop is besluiten wij onze hike ‘up river’ voort te zetten, op zoek naar meer en andere wildlife. Stoer, trots en vol ongeloof en met een heleboel respect lopen we vervolgens ‘single file’ door de drassigheid upstream naar de rivieroever. Daar gaan we even zitten, prachtig plekje zeg, bloemen die nu onder water staan door dat het vloed is en gewoon verder bloeien en groeien, Ef zwaait nog naar een zeehondje, en we lunchen onze meegebrachte lunch. We kunnen de rivier niet te voet oversteken dus Rye haalt de boot en we worden in twee groepjes naar de overkant gebracht en vervolgen daar onze hike, richting bomen en bosje. Treffen daar een zogenaamde ‘rub tree’ en bijbehorend ‘stomp trail’ aan ; als een beer lekker tegen de boom heeft staan rubben en piesen dan zet ie zijn vier poten op een vaste plek neer als ie wegloopt, zijn nu soort van uitgesleten kuiltjes, en die kunnen gewoon honderden jaren oud zijn .. generaties beren doen het zelfde, heel bijzonder.

Dan cirkelen we langzaam terug, het wordt warm, we worden bestookt door hordes paardenvliegen en als we bij de rubberboot terugkomen ligt Moose daar met de motorboot, hij tij is intussen zo hoog geworden dat hij tot ons kon varen. Wij aan boord en weer op zoek naar de eerdere beer van de ‘bloody close encounter’. Die zien we niet meer, en we meren aan bij een prachtige waterval. De zon maakt broeierig en we worden bij de waterval gedropt en wandelen een stuk naar boven, nou wandelen, hele stukken op handen en voeten klauteren over boomstammen en rotsen. Maar dat is het waard. Schitterend dondert er een grote hoeveelheid water naar beneden die een heerlijke verkoelende sproeinevel geeft. Effe douchen zeg maar. Ook prima drinkbaar.

We klooien er wat rond en gaan dan en route voor de reis terug naar de lodge.

Man man man man wat een dag. We stuiteren nog helemaal. Ik baal dat ik op het moment supreme stond te goochelen tussen mijn foto en video camera maar ach, zal ook wel de stress geweest zijn (hoewel ik zelf vond dat ik ui-ter-st koel bleef ..)

Terug in de lodge merk je hoe moe je bent. Kapot moe. Stijf moe. Gaar moe. Meiden douchen en haren wassen en na het prima diner een kleine presentatie van indiaan charles over de spirit bear. Het schoolsysteem in deze gehuchten en delen van de wereld is echt niet te vergelijken met het onze en het is erg mooi om te zien hoe deze lodge een educatieve functie heeft voor de hele gemeenschap hier ; Charles doet zijn powerpoint presentatie, voor het eerst in zijn leven, daar waar wij dat ondertussen al halfverwege de lagere school zeker 20 keer gedaan hebben. Leuk enthousiast verhaal en vervolgens blijkt indianen Chief Charlie, soort van stamoudste en hoofd, ook aangeschoven. Kaat vraagt m of ie een verhaal wil vertellen en dat doet ie graag ; een prachtig indianen verhaal met moraal, over mens en spirit bear, en als dit ten einde is wijd Charlie nog even uit over het programma dat ie aan het opzetten is om de geschiedenis van zijn volk aan de hand van deze verhalen te laten her- en voortleven. Met zijn zeker 80 jaar is ie hier en daar even niet meer te volgen maar t is n prachtige afsluiting van een dag die niemand van ons ooit nog zal vergeten. Deze film zal nog heel wat keren in onze koppies worden afgespeeld ; ‘The strong hold of the Korpies in the bluff charge of the Bear’

Kan je om lachen, maar dat deden wij pas toen ie weer wegliep …. J