Laatste dagen Spirit Bear

Niemand heeft moeilijke dromen gehad van yesterdays close encounter, dus we staan wederom op met n gelukzalige grijns op onze snuitjes.

Vandaag wederom op pad met onze Duitse vrienden ('pap, die man loopt de hele dag net zo blij en gelukkig te kijken als jij, echt schattig..') 

Hmm, sinds wanneer ben ik schattig ?

Had zelf meer iets in mijn hoofd van stoer of heldhaftig, maar nee, schattig.

Nou daar moeten we t dan maar mee doen.

Met de gevulde koffiebeker, zwemvest en laarzen in de hand richting boot, waar ook blijkt dat 2 nieuwe italiaanse gasten meegaan. Jongens, goed op je spullen letten met die gasten ..

Op het programma staat n bezoek aan Steep Cove, een woest stromend beekje midden in n prachtig stuk regenwoud. De route ernaar toe is richting zee, en schitterend! Zon schijnt en water en lucht zijn knalblauw. Another day in Paradise,

Bij steep cove landen we op de rotsen, sneaky glibberig, uitstappen en omhoog klauteren is n hele toer. Onze italiaanse schijt peultjes. Er wordt wat gevallen en gegleden en als we dan tussen de bomen stappen blijkt de trail die we gaan lopen nagenoeg verticaal omhoog te gaan. Bomen en rotsen helpen ons gelukkig, heerlijk dit.

De trail wordt al snel redelijk begaanbaar, en t is ronduit prachtig. Berenpoep in diverse hopen en kleuren onderweg.

We houden halt bij n uitzichtpunt redelijk hoog boven n paar poeltjes in de rivier (nee er drijven geen familieleden van Kaat, die heten Poelies, dit zijn poelTjes dus) die afgeladen zitten met zalmen die met grote regelmaat sierlijke sprongen omhoog maken, om stroomopwaarts te komen.

Dit is zwarte (en witte) beren gebied. We nestelen ons dicht tegen elkaar aan, en doen n uurtje aan niet bewegen en stil zijn. Onze gids van de dag, Cael, is wel wat streng en serieus.. Zie ik daar zweetdruppels op zijn voorhoofd ?!

Opeens licht geroezemoes ; nee, die italianen hebben niet iemands spullen gepikt, maar er staat n zwarte beer aan de overkant. Hij heeft ons gezien en weet niet wat ie er mee aanmoet, hij wobbelt wat van links naar rechts, en besluit dan dat ie die Italianen ook niet vertrouwd en duikt t donkere bos weer in. Jammer, geen fotos, dus we gaan weer verder met proberen vliegende zalmen te fotograferen.

Dan is t mooi geweest, we breken t kamp op en wandelen wat verder omhoog t bos in. Ook hier niets, wel schitterend uitzicht op de rivier.

Op naar de volgende plek, maar dan zien we opeens n lekkere zwarte jongen op de plek waar we net zaten, die floepert heeft gewoon zitten wachten tot we weg gingen.

We zakken door de knieen en grijpen de cameras, en opeens wordt t bos hel verlicht ; flash flash.

Zit die gekke romein met z'n armani spijkerbroek en design jungle outfit met zijn camera te klooien zeg. Hij kijkt ms schaapachtig aan, weet niet hoe de flitser uitmoet. Zie je wel, vast niet eerlijk verkregen die camera want dan had je de handleiding wel gehad. We besluiten t manneke niet voor de beren te werpen als ie zijn camera diep wegstopt. We kunnen de beer n tijdje bekijken terwijl die wat rond klooit. Opeens klautert ie tussen n paar stenen omhoog met n grote joekel van n zalm in zijn bek. Grijnzend en duidelijk in z'n nopjes verdwijnt ie met de vis het bos in.

Fraaie momenten waren dat !

Wij weer naar beneden hiken, hele toer maar t lukt. En met de blaadjes en dennenaalden in t haar gaan we weer aan boord bij kapitein Charlie dit maal.

Next stop een historische ; de resten van n oud indiaans 'big house', midden in t bos. Diep tussen de bomen bezoeken we de resten van n paar honderd jaar oud gebouw. Omdat tot ca 1880 de lokale indianen hier behoorlijk verpreid rondleefden, was dit zeg maar hun centrale punt voor ceremonieele en andere bijeenkomsten. Ook lokale rechtspraak werd hier in t bos gedaan, stiekem verstopt voor canadese overheidsogen.

We wandelen wat rond, fraaie schelpen op t ene strandje, allemaal aangespoelde rommel op t andere ; een maandje geleden hebben ze hier n japans roeibootje aangetroffen en ander spul dat door de tsunami van n paar jaar geleden hier uiteindelijk is beland, en nog steeds bij vlagen aanspoelt.

Na ons historische lesje weer op de boot, naar n volgend riviertje. Het barst hier van de zalm in de baai, die ligt t wachten tot t waterpeil in de rivier hoog genoeg is om er in te duiken. We wandelen over glibberige keien het riviertje omhoog, maar zien geen beest. We gaan rap weer terug want er zit duidelijk nog geen ene vis in de rivier, ze liggen allemaal nog in de zee te wachten tot er genoeg water in het riviertje staat voor ze.

Terugweg door t bos is duidelijk weer challenging. Understatement, man wat is t hard werken en bij vlagen best tricky.

Terug richting lodge . We hebben dit jaar hier nog geen walvis gezien, jammer, en ook dit jaar zien we er geen. Wel wat dolfijnen en petroglyfen in rotsen uitgehakt. Die dolfijnen zwommen overigens, de petroglyfen niet.

Back in lodge ff douchen. We hebben echter onze jacks nog maar net uit als onze gids opgewonden aan komt rennen. 'Een spirit bear is net gezien, op n strandje hier niet ver vandaan, we gaan nu met n boot erheen, meteen'

Arme kaat heeft net d'r hoofd ingezeept en blijft achter, de overige 3 korpies jumpen op de boot die er vandoor scheurt. Zijn behoorlijk wat nieuwe gasten aangekomen vandaag.

We stampen over de golven, en bedenken ons dat we nu t avondeten flink gaan missen, we missen mama, en kijken n beetje treurig.

Maar zodra we dan de twee andere boten van de lodge ontwaren, en de witte spirit bear die in de verte over t strand scharrelt, weten we weer hoe uniek dit is. Hoewel we t niet al te goed kunnen zien, is t besef er dat we hier naar n dier staan te kijken dat alleen op deze plek voorkomt, er waar er naar schatting momenteel tussen de 100 en 400 van zijn.

We gaan van boord, is best n hele klus ; 3 boten met elk ongeveer 10 man moeten gedisembarkt worden met 1 zodiac en n kano. Maar t lukt, we moeten wat door het water waden en dat is shit, want we hadden geen tijd rubber laarzen te grijpen. Tot de knieeen nat soppen we aan land. Daar heeft zich intussen n tamelijk bont gezelschap Lodge gasten verzameld, van engelse oude oma's tot t lokale indianen kleindochtertje van de kok. De beer is het bos ingegaan en wij besluiten onder leiding van de gidsen t zelfde te doen. T lijkt wel n soort van circus optocht, of kruistocht .. In single file banen we ons een weg, we zingen nog net geen gezellige liederen samen zeg .... :-)

We moeten echter onverrichterzake naar t strand terugkeren en als we daar dan weer zijn blijkt de witte beer er ook. Hij is n end verderop uit de bosjes gepiept, waarschijnlijk peux nerveux van onze optocht..

Wel ver, maar toch gaaf. Tegen achten moeten we dan echt terug. T wordt donker, er moet gegeten worden. Dit was de eerste keer dit seizoen dat gasten van de lodge de witte spirit bear hebben gezien, en de stemming is euforisch. Vooral ook bij mijn duitse vriend, die er op los 'high five'd' en 'boks't' ('Schattig pap', hoor ik dan)

Fraaie tocht terug naar de lodge, met koude voeten en wat later koude alles, maar dat maakt niet uit. T was bijzonder, t was mooi. We zien nog n prachtige 'supermoon'. De maan staat op t dichtste punt bij aarde en zijn dan later weer verenigd met de liefste.

What a day, morale is high !

Dan breekt maandag de laatste dag aan. Koffers pakken, afscheid nemen van iedereen en klaarmaken voor ons laatste tripje; eerst nog even naar n baai die Salmon bay heet, voordat we teruggebracht worden naar de bewoonde wereld. Een mooie tocht met flarden langzaam oplossende nevel tussen de bomen. Als we in Salmon Bay aankomen zien we meteen waarom t z’n naam heeft gekregen. Het is echt geen gezicht, continue springen er her en der allerlei zalmen de lucht in. Echt heel grappig om te zien. Ook hier is het water in de rivier nog te lag voor ze om naar boven te gaan dus wachten ze en masse in de baai. Het is echt gillen, geen gezicht die gekke beesten. Niemand weet echter waarom ze dit doen ; is het omdat je ‘Joeppieee’ doen, we zijn bijna thuis .. of if het oefenen om tegen de watervallen op te springen ?! We weten het niet en dat maakt ook niet uit. We gaan hier aan land en lopen een trail door prachtig regenwoud, bomen met allerlei aangroeisels en prachtige zwammen op hun stamen, en dik struikgewas. Geen beren echter, wel weer veel poep en berensporen door het hoge gras. We gaan er nog even bij zitten maar er komt niets anders opdagen dan de watertaxi die on shier oppikt en naar Bella Bella gaat brengen. De taxi boot zit vol met allerlei stoer volk dat hier op zogenaamde ‘fish farms’ werkt of iets dergelijks, ver van de bewoonde wereld in ieder geval. In Bella Bella staat t taxi busje klaar om ons naar het vliegveldje te brengen en daar moeten we effe wachten. Er is wat consternatie mbt de vlucht ; gaat t vliegtuig nou wel of niet, wellicht moet er baggage achterblijven want het is te klein, en uiteindelijk mogen er gewoon 2 mensen niet mee. Vliegtuig is anders te zwaar beladen en er hebben zich net wat weersveranderingen voor gedaan. Mmh, er wordt geloot wie niet meemag en dat zijn wij gelukkig niet. Later dan gepland reizen we dan eindelijk af, met een tussenstop op Vancouver Island naar Vancouver.

We komen hier vrij laat aan, moeten huurauto oppikken, duurt ook vrij lang maar lukt gelukkig, en dan de baggage die we niet naar spirit bear hebben meegenomen ophalen.

Het wordt ondertussen laat en de meiden lopen nog steeds in hun zeiknatte schoenen van gisteravond. We gaan het niet redden om vanavond naar Nathalie te gaan helaas. We kunnen gelukkig een kamer in Horshoe Bay regelen en zijn daar nu net aangeland. Koffers uitsorteren, en ons langzaam opmaken voor de laatste dagen hier.

Gat wat is het hier overigens heet in Vancouver, zeker een graadje of 30, behoorlijk verschil in vergelijking met het regenwoud….

T was weer geweldig in Spirit bear, heel anders dan vorige keer in diverse opzichten, maar ontzettend gaaf, eigenlijk wel gaver dan vorig jaar. Het is zo leuk om in die locale first nations community in dat prachtige Great Bear Forrest rond te hangen … wat een voorrecht.

Alle liefs en dikke kussen van ons !