Tweede dag in Spirit Bear

En weer een dag in ‘the great bear rainforest’. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn… zelfs als je om half 7 op moet om t onbijt te halen en bepakt en bezakt met boots en regenkleding en versnaperingen klaar te staan.

Om iets voor achten varen we uit, wederom met kapitein Moose en nu ook zijn kleinzoon, en onze gidsen Rye en Charles, en onze australische mede reizigster.

De tocht gaat naar een andere riviermonding, ben de naam even vergeten, en daar komen we na een uurtje varen aan. Eerst hebben we nog wat indiaanse rotsschilderingen gezien onderweg ; zomaar op steile kliffen die uit het water steken. Doorgaans geven dit soort hieroglyfen een begraaf- of heilige plaats aan, en vormen ze een ssort territorium afbakening.

Als we op onze bestemming aankomen worden we via de zodiac losgelaten van het moederschip en we tuffen richting land. Onderweg blijven we even verwonderd hangen bij een vrij lang gerekte plek in het water waar allerlei luchtbellen woest omhoog bubbelen, het is hier ondiep en t lijkt een beetje op van die modderpotten zoals in Yellowstone of andere gebieden met actief vulkanisme. Staat er een vulkaan op uitbarsten ?! Of bubbelen we straks met zijn allen naar de bodem van de zee ?! Valt allemaal reuze mee. Het bubbelen trekt zich niets van ons aan, en wij gaan richting wal. Nog voordat we de rivier monding invaren signaleren we al een beer die langs de rivier loopt, een metertje of 75 a 100 verderop. Een grote jongen, een grizzly die ons allang gezien heeft maar blijkbaar ergens naar op weg is. Verrukt (jaja, want daarvoor zijn we hier) gaan we zijn richting op en zien dat ie behoorlijk grote oren heeft, maar verder ook vrij groot is. Terwijl wij langzaam aan land gaan is het beest verwoed met beide voorpoten in de oeverwal aan het graven. We zien een rukken en sleuren aan iets, en dan draait ie zich om en loopt weer rivier opwaarts, van ons weg. Wij nemen plaats in het hoge gras, temidden van diverse beren en wolven paden, want dat zijn de enige beesten in de wijde omgeving die hier door het gras banjeren. Er komt echter niets meer tevoorschijn. We eten nog de wortels van een of ander plantje dat charles opgraaft, zien een grote glibberige salamander door ons tijdelijke camp rennen en dan we sluipen voorzichtig naar de plek waar ie aan het graven was. Twee grote diepe arm diepe gaten heeft ie gemaakt, joost mag weten waarom. Misschien op zoek naar goud ?! Want de aarde hier glinstert van de goudkleurige metaal schilfers. Zal waarschijnlijk mica zijn, maar goud zou best kunnen. In veel van deze riviertjes is het goed goud pannen.

We breken het kamp op, en gaan terug naar onze zodiac om het riviertje over te steken en naar een ander punt in de estuary (riviermonding) te gaan, waar we makkelijk om het groepje bomen heen kunnen cirkelen waarachter we de beer hebben zien verdwijnen. Wij cirkelen dus, door het hoge gras, geniepige geulen vermijdend en al snel tussen de bomen doorlopend. We komen weer bij t riviertje uit, maar geen beer. Nu breekt het grote sluipen en kruipen door struikgewas aan ; het water staat net te hoog in de rivier om langs de rand te waden, dus duiken we het gewas in. Op sommige stukken kunnen we gebruik maken van berenpaden maar op andere moeten we t zelf doen. Dit is op de een of andere manier zo ontzettend gaaf. Voor onverwachte ontmoetingen met wildlife hoef je dan niet echt bang te zijn want je maakt zoveel herrie met het gekraak dat eventueel onheil allang het hazenpad heeft gekozen. Altijd fijn om te weten en best wel doorslaggevend bij de beslissing om het donkere struweel in te duiken zeg maar.

Na een heerlijk kwartiertje klauteren en kruipen kunnen we de rivieroever weer redelijk volgen en vinden we een nieuw punt waar we een groot stuk van de vallei kunnen overzien. We nestelen ons en eten de lunch, maar helaas geen enkel dier dat zich onweerstaanbaar tot onze ham en kaas en tonijn luchten aangetrokken voelt.

De eerste regenspetters vallen en de regen kleding wordt aangedaan terwijl we terug banjeren naar de zodiac. Dit klinkt uiterst luchtig, maar het is een behoorlijke onderneming want onder het hoge en scherpe gras hier zit de grond vol diepe geulen die je pas ziet als je erin stapt. Ernstige valpartijen blijven uit, zo ook op de verraderlijk glibberige stenen van de paar riviertjes die we moeten oversteken. Heerlijk. We voelen ons hele woud lopers. Indiana Korp zeg maar.

Back to the zodiac plannen we om nog een stukje te varen maar dat wordt peddelen want de motor stopt er met een luid gerook en gestink al snel mee. Teveel zand opgezogen ?! Te weinig olie ?! Whatever, t ding doet t niet meer dus wij peddelen terug naar het moederschip waar Moose en kleinzoon ondertussen een dikke vette zalm hebben gevangen. Da’s hun manier van voor het eten zorgen hier. Niks geen Albert Heijn of Digros. Dichtstbijzijnde is ca 1000 km verderop.

Na deze intensieve en spannende klautertocht tuffen nu naar onze volgende stek  ; een smal riviertje in het bos, vol met zalm, echt afgeladen vol. Goeie plek vooral voor zwarte beren. We zien wel 20 zee arenden die hier ook wonen, veel jongen, en er hangt een heerlijk penetrante rotte vis lucht. Dit riviertje zit zo achtelijk vol met zalmen dat er geregeld vanalles wordt uitgevist door wolf, beer en adelaar. De beren eten alleen (een deel van) het lichaam van de zalm en laten de rest liggen, de wolven eten alleen de koppen van de vissen omdat de rest ze ziek kan maken, en de adelaars eten alles wat door de andere heren en dames wordt achtergelaten.

Hier is het opeens echt tropisch regenwoud ; vochtig, klam, enorm groen en dikke hoge bomen. Wat een prachtige kleuren hier. We zien echter geen beer. We wachten een klein uurtje maar nog geen beer. Een poepende eagle op het moment supreme gefotografeerd, veel vissen die tegen de stroom op hun weg zoeken, adelaars en een meeuw. Op de terugweg echter treffen we langs de kustlijn waar we weer aan boord van onze boot gaan, het kadaver van een zwarte beer. Ach ach, wat zielig. Het beest is duidelijk dood, en plots ontpopt onze australische medereizigster zich als een waar enthousiasteling. Ze blijkt dieren arts te zijn. Vol vuur begint ze aan de analyse en aan het dier te rukken en te sleuren om het van alle kanten te kunnen bekijken. Hier en daar wordt er flink in geduwd en gevoelt, mwahh. Wij kijken op gepaste afstand toe.

Analyse ; het beest is niet van ouderdom gestorven maar hoogstwaarschijnlijk door toedoen van een andere, grotere beer. Verwondingen aan vooral de kop en de bek. Da’s de natuur. Waarschijnlijk gevochten om de ‘rechten op de visplek’ hier.

Onze gidsen nemen wat fotos en stukjes vacht mee voor DNA analyse en we varen terug naar de lodge.

Wat een dag wederom. Minder beer sightings dan gister maar erg spannend gewandeld en geklauterd door een van de mooiste plekkies op deze aarde (althans, naar onze eigen maatstaven J )

Voorhet eten doet de kleinzoon van Moose, Clem, buiten nog eventjes wat wolvengehuil na. Op prachtige toon gooit ie er een hoog ‘OOOOOIIIIIIEEEEE’ uit, klinkt heel wolverig, en na dit een minuutje of 5 a tien gedaan te hebben krijgt ie plots antwoord uit de verte. Geweldig ! We zien de wolven (nog ?!) niet, maar horen ze wel. De rillingen lopen je over de rug bij dat geluid.

Eten is weer prima en heerlijk, en na het eten doet onze gids Rye een kleine presentatie over een van zijn hobbies ; het verzamelen en determineren van dieren schedels. Er komen wat replica’s op tafel en hij maakt er een leuk, onderhoudend uurtje van. Dan is het gedaan, we zijn kapot van de frisse buitenlucht en adrenaline, en gaan ons opmaken voor de volgende dag ! Alle liefs !!