Brooks Lodge dag 1

Wij dus naar Brooks Lodge in Katmai National Park, een plek die beroemd is om de vele grizzlies die daar leven en zodra de zalmen de rivieren gaan vullen, massaal aan het vissen slaan.

Vroeg eruit, om 5 uur ging de wekker en wij naar de terminal van Katmai Air. Een loods aan het vliegveld (=’meer’ als in zo’n ‘plas met water’). Het aantal watervliegtuigjes hier is ongelooflijk. Lijkt alsof iedereen er eentje heeft, en dat is ook niet zo vreemd als je hoort dat die dingen nog minder dan de helft kosten van wat de kleinste en goedkoopste auto kost ..

Katmai Air terminal dus, Opa en Oma runden de tent, een hangar annex workshop, waarin een kleine 6 persoons piper cub stond. Geen watervliegtuig in eerste instantie maar een miniscuul propellor vliegtuigje. Bagage ruimte achter de propellers. Gezellig zeg. Opa en Oma hadden de koffie klaar staan en met het meegebrachte ontbijt van het hotel nestelden we ons in de wachtruimte, de huiskamer van opa en oma zeg maar. Maar we waren eerst nog even allemaal, inclusief bagage op de weegschaal gezet om de juiste gewichts verdeling te kiezen, zodat het vliegtuigje gelijkmatig belast zou worden. Nog een laatste bakkie koffie en om half 8 kozen we het luchtruim. We hadden nog twee mede passagiers, duitsers of luxemburgers of zo. Het vliegtuigje uit de hanger, over de weg naar het echte vliegveld gereden, hek open en hop de lucht in. Onze piloot kruist al snel de armen, alles gaat automatisch. Het is enorm bewolkt en druilerig dus we zien nagenoeg niets onderweg. Tukkie doen gaat vanzelf. Alleen Kaat durfde niet te gaan slapen omdat ze doodsbang was dat de piloot ook in slaap zou vallen, hij zat nl verdacht veel in zijn ogen te wrijven …

Na anderhalf uur komt het vliegveld in zicht. Vliegveld ?! Een strook gravel in het bos met her en der berenpoep erop. Hotseknots pats boem staan we aan de grond, niks geen asfalt nodig, ook geen verkeertoren ; gewoon kijken of er niets anders aankomt en landen die hap. Er staan al twee busjes met bebaarde en bepette locals die ons vriendelijk opvangen en via een modderweg vol kuilen transporteren naar onze aansluiting ; een watervliegtuigje dat in een slootje ligt te wachten. Hatsekidee even tijd voor een snelle plas pauze en door in de floatplane. Dat ding vliegt net even harder dan je in nederland op de snelweg mag rijden en we stuiteren door de lucht, over een tweetal bergjes en meertjes naar onze eindbestemming. Brooks Lodge. Ef zit voorin als co piloot en na twintig minuutjes landen we op het meer bij onze eindbestemming.

Ook daar weer grote mannen met baarden en petten die onze bagage en ons uit laden. Hello, Welcome, first the bear orientation, then the office for the check in, and then you zoekt t maar uit.

Verplichte ‘bear orientation’ staat als eerste op het programma ; hoe gedraag je je in de nabijheid van beren. En we leren dat dat vriendelijk doch afstandelijk moet zijn, geen oogkontact, in groepen jezelf voortbewegen en de beer vooral zijn ruimte gevend, ca 50 meter personal space is het vereiste en vooral nergens buiten eten of zelfs maar drinken.  Geen snoepje of drankje mag er mee als je gaat wandelen. Wel een bus bear spray. Is ook wel stoer, ik voel met net een beetje John Wayne met zo’n ding op mijn heup, en de rest van het gezin vertrouwd volledig op mijn sproei capaciteiten mocht het tot een close confrontatie komen ..

Brooks Lodge is een verzameling gebouwtjes ; een hoofdgebouw waar de maaltijden worden geserveerd en bar is, en dan een aantal cabins voor de gasten, washokken en toiletten. Ook een camping en ‘buiten picnic’ plek die te herkennen zijn aan hun gevangenis ‘look’ ; grote lijnen stroomdraad eromheen want je wil geen beer in je snack.

De cabins dateren uit de 50-er jaren en zijn precies groot genoeg voor 2 stapelbedden, een toilet en een douche. Verder echt niks. Het lijkt wel een schoolkamp, erg gehorig vanwege de dunne houten wanden maar dat is de ‘nature charm’ vinden we. Rustiek enzo.

Hier bij Brooks kom je om te vissen, of om beren te zien. Het complex ligt in een national park, en wildlife en nature zijn hier heilig. Er gelden heel strikte regels voor wandelen, bear encounters en vooral niets aan eten snoepen of drinken mee sjouwen.  Er is hier een riviertje dat in een meer uitmond en een belangrijke doorgangs plek voor verschillende soorten zalmen is. Halfverwege het riviertje is een waterval van ca 2 meter waar de zalmen alleen overheen kunnen door uit het water omhoog te springen. Beren gaan daar dan graag staan met hun bek open ; springt de zalm er gewoon in.

Maar dat is in het hoogseizoen van de zalm. En laat dit nou net ongeveer 2 weken geleden nagenoeg gestopt zijn hier. Tot half juli zaten hier ca 30 beren, nu feitelijk geen een meer omdat ze allemaal naar andere riviertjes zijn gegaan waar de zalmstand beter is. Natuur he. Pas in September komen er weer nieuwe zalmen naar Brooks, maar we zijn er nu ..

Het is echter niet helemaal ‘beer-loos’ ; het feit dat de grote beren weg zijn is vooral voor moeders met kleintjes en jonge beren wel prettig, want die ouwe mannetjes willen jonkies geregeld dood bijten. Als wij er zijn hangt er al een paar dagen een ongeveer 2,5 jaar jonge beer rond, die dus afgelopen jaar door zijn moeder de wijde wereld in is gestuurd en de tijd van haar leven hier heeft.

Meteen als we naar het uitzichtplatform aan de uitloop van de rivier gaan zien we deze rakker al binnen een kwartiertje. Ze wordt door de Rangers ‘Indy’ genoemt. Indy is een vrouwtje, en is nog enorm speels, wat zich uit in flink rondrennen en allerlei kapriolen uithalen. Dit is zo gaaf ! Die zondag zien we haar een paar keer, wanneer ze door de riviermonding aan het struinen is ; opeens duikt ze ergens op, en maakt dan een tochtje door water, bos en gras en pikt hier en daar een zalmpje op. Geweldig om te zien, ze is zo speels, en is eigenlijk continu aan het rennen en happen naar van alles. Zo lang en zo goed hebben we nog nooit naar een grizzly in het wild kunnen kijken. Het lijkt wel of ze een theater show opvoert ! De luxemburgers of zwitsers waarmee we in het vliegtuig gekomen zijn presteren het telkens om net niet in de buurt te zijn als de beer er is.

In de middag wandelen we ook nog even door het bos (goed geluid maken, geen eventuele beren verassen, beerspray op de heup en zo) naar een hoger gelegen viewing platform ; de beroemde waterval. Hier is idd geen beer te bekennen. Wel zalmen die omhoog springen maar blijkbaar is dit voor de dames en heren beren niet genoeg. Overal om ons heen veel beren sporen ; berenpaden door het hoge gras en poep. Hier waren ze dus, maar nu even niet. Terug naar de beneden loop van de rivier en daar zien we Indy dan weer na een tijdje. 600 foto’s later verdwijnt ze dartelend uit het zicht en gaan we aan de avondmaaltijd. Arme zwitsers of duitsers hebben m weer gemist ..

Eten is prima geregeld, grote eetzaal met allemaal hout, goede kwaliteit eten in buffet vorm en na het eten toch weer even wandelen en ja hoor, Indy duikt al weer snel op. De luxemburgers of liechtensteiners zijn er weer niet, dus Kaat werpt zich op om ze snel uit de eetzaal te gaan halen. Zo maak je dus vrienden voor het leven … in ieder geval met duitsers of liechtensteiners.

We maken het niet laat want de dag was al lang genoeg, en we slaapwandelen zo ondertussen van alle opgedane indrukken.

Heerlijke atmosfeer hier ! We hebben geluk met het prachtige weer, lekker comfortabel t shirt weer en de natuur is schitterend. Ja er zijn wat muggen maar dat is echt het enige onheil ; nagenoeg geen kruipende of andere vliegende insecten. En wat is het hier prachtig mooi en stil. Oernatuur.

In onze cabin is het snikheet, maar daar trekken we ons niks van aan, slapen en opladen voor morgen ! Ik geloof dat we om 9 uur allemaal al diep vertrokken waren.