Opeens op een gletsjer

Gister pannekoek beslag gekocht voor een overheerlijk daddy’s pancake ontbijt, maar dat mislukte jammerlijk. Het lag niet aan mijn wat zware hoofd en muggen irritatie maar echt aan de rot boter en nog rottere pan. 3 mislukte pancakes verder smeet ik t zooitje nijdig in de kitchen sink en droeg het vaandel aan Kaat over. Conventioneel ontbijt, en daar is zij veel beter in dan ik.

Ontspannen wakker geworden op onze leuke campsite, beetje lezen langs het riviertje (minder muggen daar) en wifi genieten. Om 12 uur reisden wij af, hobbel de bobbel naar de snelweg en richting Anchorage. Saai groen gedurende een dik uurtje, alle plaatsen die op de kaart een stadje leken waren niet meer dan een paar huizen. Heel aparte omgeving ; kleine huisjes met allerlei rotzooi eromheen uitgestald in de tuinen ; waren de huizen nou bewoond of niet ?! Of zijn het allemaal uitdragerijen ?! Complete museum inventarissen aan oude auto’s die gewoon in het groen gepleurd zijn. Naast koelkasten en allerlei ondefinieerbare roest. Ieder bord langs de weg zitten kogel gaten in en even later zien we ook een auto in de berm met een rits kogelgaten in de voorruit. Lekker hierzo.

We besluiten even om geen nieuwe vrienden te maken.

Opeens veranderd het saaie groen in tamelijk spectaculair groen, in de vorm van bergen en dalen. Mooi hoor. We krijgen er weer zin an. En dan opeens ligt er in de verte een witte streep door het landschap … is het zand ?! is het plastic ?! Is het Superman ?! Nee, het is ‘gewoon’ een enorme gletscher die zich echt absurd lang en breed door de bomen slingert. Dat moeten we van dichterbij zien. We volgen ons instinct (is uiteindelijk een kwestie van rechtdoorrijden wat we hebben al in geen uren een zijstraat gezien..) en komen dan eindelijk een zijweggetje tegen dat richting ijs lijkt te gaan. Onverhard, met steeds steilere helling, en n gammel ogend bruggetje over een woest kolkende rivier. Ik stel nog even voor om de camper midden op de brug stil te zetten zodat ik eruit kan om vanaf de rivier oever een ‘award winning’ foto te maken maar dat levert me een aantal nare bedreigingen op. Dus maar niet.

En dan zijn we bij de gletscher. Wauw.

Dit is echt mooi.

Eruit, schoenen aan en hop het ijs op. Er loopt een trail dat naar boven op de gletscher lijkt te gaan en dapper stappen we erop. Je kunt hier ook met een gids de gletscher op maar dat hebben wij stoere hollanders niet nodig. Het eerste kwartier lopen we op grijs grind en modder, dat bovenop het ijs blijkt te liggen. Ziet er eng en spannend uit maar later horen we dat het ijs onder onze voeten ongeveer 150 meter dik is, en hoewel het aan alle kanten aan het smelten is (ca 60 cm per dag in de zomer), kunnen die paar kilootjes van ons weinig verschil maken. Het trail houd echter halfverwege op, en dat smeltende ijs onder onze voeten  voelt nou op de een of andere manier niet zo vertrouwd..

Het ijs, het stromende water en de scheuren onze voeten zien er net effe te spannend uit dus besluiten we terug te gaan en toch een gids te nemen. Doen we.

Met Emma gaan we het ijs op, helmpje op de kop, waivers ingevuld dat als we verdwijnen het toch echt alleen onze schuld is, ijzers onder de schoenen en daar gaan we. Breg heeft stampende koppijn maar hoe vaak ben je nou op een gletscher ?

Geweldige ervaring. We klauteren over werkelijk keihard ijs waar het water in steady stromen vanaf loopt, zo nu en dan over wat meegevoerd grind en steen, die scheuren lijken veel breder dan ze zijn J, en dan pas blijkt hoe groot zo’n ding eigenlijk is. We komen bij een tweetal meertjes die eerst gewoon helemaal niet te zien waren, klooien wat rond. Echt leuk. We voelen ons hele bergbeklimmers. Scheuren met kolkend water, hier en daar een klein riviertje, gekke driehoekige puntjes alsof t vulkanen zijn. Mooi mooi.

Back in de bus trekken we onze natgewandelde kleding uit en maken we ons op voor t laatste 2 uurtjes stuk richting Anchorage. Eerst het stadje Paxson, waar we in een Fred Meijer (zoiets als een Dirk of Bas) van het toilet en de gratis wifi genieten. Wifi sucks dus weer snel weg. Op naar onze eerste Macdonalds van deze vakantie (jaja je gelooft het haast niet..). In Eagle River vinden we die. Ook hier weer de aparte bevolkingsbelevenis ; een dikke vrouw met een baard, of is het een dikke man met een hoog piepstemmetje ?! Ach, het songfestival zal het niet winnen in deze uitvoering .. Free Mac Wifi laat ons het blog uploaden en diverse burgers verder dan eindelijk au camping.

De Eagle River national park campsite is vol, overvol. Dus we kunnen alleen nog op de overflow terecht. Geen probleem, is uiteindelijk een prima plekje, wat zeg ik, prachtig plekje, geen mug, mugje of muggert te bekennen. Dat doen ze goed hier. Kampvuurtje aan, smores en tot slot een potje dutch blitz waar ik helaas wederom niet bij weet te winnen. Toch fijn om te zien dat ik nog iets goeds op mijn kinderen heb overgebracht denk ik dan .. het spel wordt keurig binnen het grijze gebied van de spelregels gemanipuleerd om die ouwe vooral maar niet te laten winnen. Erg trots wordt je daar dan maar van …

Het is nu half tien, geen wifi hier dus droog typen op de pc. Straks camper leeghalen, koffers inpakken en naar een hotel. Morgen vliegen we met een watervliegtuigje naar Katmai national park, om te kijken of we wat beren kunnen zien in the middle of nowhere. Ik ga een paar dames wakker maken, tot later !!